هشتی که نیست

کاش از بین‌مان، یک نفر... فقط یک نفر، حوصله داشت و گاهی... فقط گاهی، قصه‌ای از امید می‌خواند...

کاش ستاره‌ی کوچکی توی چشم یکی‌مان رفته بود... و گاهی زورکی دست بقیه‌مان را می‌گرفت تا توی چشم‌اش، واقعیتی را ببینیم که خودمان نمی‌توانستیم...

.. همه مثل هم بودیم و هر روز، ناخواسته می‌شکستیم و روی هم می‌افتادیم.

 

هفتی که نیست

می‌خوام باز هم بسازم. از اول. باز هم مثل شروع‌ش یعنی تنها. و دستِ خالی (حتی خالی‌تر از اول‌ش)

حفظ وضعیت موجود. کمی از این (گذشته) کمی از آن (آینده)

به سختی..

باید بنویسم.

مثل قبل. بی تعارف و بی تفاوت.

مثل آینده.... آممم خب راستش واسه آینده برنامه‌ای ندارم طبق معمول.

وضعیت موجود هم که هعی...

خلاصه: سه، دو، یک.